Om het boek van Falke te lezen moest ik een drempel over. Dat komt door het lezen van meerdere boeken in het verleden van schrijvers die persoonlijk afscheid hebben genomen van het geloof en in hun werken de mensen die zijn gebleven in een negatief daglicht zetten. Zelf ben ik opgegroeid in een ‘zwaar’ gereformeerd gezin in de kop van Noord-Holland, dus buiten de ‘Bible belt’. Desondanks kwam ik veel herkenbare situaties tegen in dit boek. Verhelderend om de conclusie van de schrijver te lezen dat de term ‘Bible belt’ meer een gebrek aan interesse en originaliteit betreft dan een juiste weergave is van de mensen die er leven. Moedig dat hij vele mensen uit de gereformeerde gezinte met naam en toenaam beschrijft en tof dat zij mee wilden werken aan avontuur. Heel leuk is de bespreking van Boudewijn Zwart, helemaal zoals hij is: ‘wat zou het leuk zijn als er eens een taart onderaan de kerk zou liggen na afloop van een carillonbespeling’. Ook diverse observaties die en passant aan de orde komen zijn heel treffend: ‘4 kinderen is het nieuwe 10′ (pag. 99), in Zeeland lezen ze het nieuws later’ (p. 170), ‘de naam van de DBBN klinkt als een terroristische organisatie’ (p. 86) en ‘geloven in het mysterie wordt op scholen afgeleerd’ (p. 269). En zo zijn er nog vele te noemen. Mooi dat Augustinus meerdere malen ter sprake komt.
Zeer terecht wijst de auteur erop dat het dwingende in ons ’tolerante’ Nederland een ander woord is voor een totalitair systeem. Dat mensen zich thuis voelen in een kleine groep (dat noemen we minderheid) is gewoon heel menselijk gedrag en niet voorbehouden aan streng gereformeerden. Interessant dat hij refereert aan een onderbelicht onderwerp in onze maatschappij: de secularisatie van de mensen zonder geloof. (pag. 227).
Dit boek is een respectvolle inleiding in de wereld van de protestante gelovigen in Nederland. Mijn complimenten aan Jonah Falke voor deze wijze van beschrijven!